پازل باز

از پشت پنجره

دید میزنیم کوچه را  

منی ک تشنه ی یک عابرم 

دوربینی که از این کادر تکراری خسته است 

و چوبی ک مجبور است بنویسد 

کوچه را هم خاک گرفته 

مثل دل من و لنز آن و ذغالِ این

همگی در جست و جوی یک تغییریم

اما نه آنقدر جسور 

که پسر بچه ی آدامس فروشِ سرِ کوچه هست 

کوچه دلش میخاست پل چوبی میبود

وسط جنگلی سرسبز

مخاطبِ عکاس های دوربین به دست

و دوربینی ک حاضر است تن به حقارت بدهد

در دست خبرنگاران عکس از سیاستمداران بگیرد

و چوبی ک  خیانت را ترجیح می دهد

امیدوار است روزی دسته ی یک تبر شود 

من اما

تکبر و حقارت و خیانت را 

رهسپار همان کوچه و دوربین و چوب ها میکنم

و همچنان به انتظار می نشینم

از پشت پنجره

دید میزنم کوچه را

من تغییرِ زیباتری را انتظار میکشم ...

#عاطی_بانو